Πηγή: voicekibrishaber.com
Ο υποψήφιος για την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Αχιλλέας Δημητριάδης απαντά στις ερωτήσεις του Voice Of The Island, κάνοντας εκτενή αναφορά στις αλλαγές του πολιτικού συστήματος που ο ίδιος θα εισαγάγει έτσι ώστε να διασφαλίσουμε ένα Δίκαιο και Τίμιο Κράτος.
Της Hatice KERLO
Voice Of the Island
Ο κ. Αχιλλέας Δημητριάδης είναι ένας δικηγόρος που συχνά προσκαλείται να μιλήσει για ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ειδικότερα για τα περιουσιακά ζητήματα που προκύπτουν από το Κυπριακό. Επίσης ασχολήθηκε και με τα θέματα της κοινότητας των ΛΟΑΤΚΙ και των Αγνοουμένων.
«Είμαι ένας δικηγόρος και εργάστηκα σκληρά για το μέλλον της χώρας μας. Είμαι ένας δικηγόρος που έκανε πολλή δουλειά για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μέσα από τα ανθρώπινα δικαιώματα έμαθα να μην κάνω διακρίσεις, ούτε για τη θρησκεία, ούτε για την εθνική καταγωγή, ούτε για το φύλο κάποιου ανθρώπου. Είμαι ένας δικηγόρος που πιστεύει στα ανθρώπινα δικαιώματα και ότι αυτά μπορούν να εφαρμοστούν στην Κύπρο για όλους τους Κύπριους πολίτες.»
Οι αλλαγές που θα ήθελε να κάνει ο κ. Αχιλλέας Δημητριάδης, γιατί πιστεύει ότι η Κύπρος έχασε την αξιοπιστία της, όχι μόνο στο εσωτερικό της χώρας αλλά και σε διεθνές επίπεδο.
«Το πιο σοβαρό πρόβλημα, μετά το Κυπριακό, πιστεύω ότι είναι η διαφθορά η οποία φαίνεται πως λειτουργεί σε δύο επίπεδα: πρώτα στο εσωτερικό, με τον πιο ευρέως γνωστό τρόπο που λέει ότι εάν δεν βάλεις μέσο δεν γίνεται η δουλειά σου.
Το δεύτερο αφορά το ρεζιλίκι με τα χρυσά διαβατήρια… Αυτό είναι ένα παράδειγμα της διαφθοράς στην πράξη. Βεβαίως θυμίζω και το βίντεο του Αλ Τζαζίρα, τα Pandora Papers κτλ. Στο Ευρωκοινοβούλιο, ουσιαστικά κατηγορούν την Κύπρο σαν ένα κράτος όπου ανθίζει η διαφθορά.
Πώς μπορώ να τα αλλάξω; Το πρώτο είναι να βρούμε τον τρόπο να ελέγξουμε την απόλυτη εξουσία που έχει ο Πρόεδρος να διορίζει ανεξέλεγκτα ανεξάρτητους αξιωματούχους. Επειδή ο χαρακτήρας του Συντάγματος μας το 1960 ήταν δικοινοτικός, οι έλεγχοι μεταξύ των εξουσιών ήταν περισσότερο δικοινοτικής μορφής.
Τώρα που το θέμα του δικοινοτικού ελέγχου έχει ατονήσει από το 1963, ο Πρόεδρος έχει ανεξέλεγκτη εξουσία στο να διορίζει τους ανεξάρτητους αξιωματούχους, και μέλη των Ημικρατικών Συμβουλίων. Σε αυτά θα ήθελα να εισάξω ασφαλιστικές δικλείδες. Πρώτα στις περιπτώσεις που το Σύνταγμα δίνει την εξουσία στον Πρόεδρο να εμπλακεί η Βουλή, η οποία με συμβουλευτικό τρόπο θα μπορεί να κάνει ακροάσεις όπως γίνονται στο Ευρωκοινοβούλιο και στη Γερουσία στην Αμερική, και μέσα στο πλαίσιο των δημόσιων ακροάσεων να ελέγχεται κατά πόσο ο υποψήφιος είναι κατάλληλος ή όχι. Αυτό δεν έχει δεσμευτικό χαρακτήρα, διότι το Σύνταγμα δεν το επιτρέπει και υπάρχει ο διαχωρισμός των εξουσιών, αλλά πιστεύω ότι ο Πρόεδρος, εθελοντικά και ως βήμα αυτοέλεγχου, μπορεί να πει στη Βουλή «πείτε μου την άποψή σας». Δεν σημαίνει ότι η άποψη είναι δεσμευτική, αλλά τουλάχιστον θα την περνάμε από ένα φίλτρο δημόσιας διαβούλευσης.
Για θέσεις που δεν καθορίζει το Σύνταγμα, μπορούμε να αλλάξουμε τη νομοθεσία και να εφαρμόσουμε τη διαδικασία που ακολουθήθηκε με την Επίτροπο Διοικήσεως και που προβλέπει συγκατάθεση της πλειοψηφίας της Βουλής. Με αυτό τον τρόπο θα υπάρξει κάποιος έλεγχος.
Επίσης θα ήθελα να έχουμε ένα καλύτερο έλεγχο στο «πόθεν έσχες», δηλαδή να απαντάμε θεσμικά στο ερώτημα «από πού τα βρήκες»; Κάποιος που θα μπαίνει στη δημόσια σφαίρα, θα πρέπει να δηλώνει τα εισοδήματά του αλλά και τα εισοδήματα των συγγενών του έτσι ώστε όταν φεύγει από τη δημόσια εξουσία, να γνωρίζουμε ότι δεν έβγαλε χρήματα από αυτήν τη δουλειά.
Και τελευταίο, αλλά πολύ σημαντικό από πλευράς δομής, είναι το γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα. Σήμερα, αυτός είναι και ο Νομικός Σύμβουλος του κράτους, και ταυτόχρονα υπεύθυνος για να κάνει ποινικές διώξεις. Αυτοί οι δύο ρόλοι του 1960 με το Σύνταγμα που είχαμε, μπορεί να ήταν σωστό να ήταν μαζί. Τώρα είναι σωστό να διαχωριστούν οι ρόλοι και θα πρέπει ο Γενικός Εισαγγελέας να κάνει ένα κομμάτι, τις νομικές συμβουλές του κράτους, ενώ το άλλο κομμάτι, αυτό του προϊσταμένου των ποινικών υποθέσεων, να είναι ξεχωριστό.
Ως μια δικαιολογία για να μην αρχίσουν τις διαπραγματεύσεις βλέπει την πρόταση δύο κρατών της τουρκικής πλευράς ο κ. Αχιλλέας Δημητριάδης.
Η γραμμή του κ. Τατάρ είναι να έχουμε δύο ισότιμα κράτη στην Κύπρο. Αυτό το πράγμα εγώ δεν το δέχομαι. Εμένα η γραμμή μου είναι μια ΔΔΟ, όπου οι δυο πολιτείες θα είναι ισότιμες και θα υπάρχει πολιτική ισότητα. Όμως, δεν δέχομαι την κυριαρχική ισότητα. Δηλαδή δεν θα κάνουμε κάτι το οποίο αύριο θα δίδει το δικαίωμα στα μέρη να μπορούν να αποσχιστούν και να κάνουν το δικό τους κράτος.
Εγώ θέλω μια ομοσπονδία στην οποία ο καθένας στο δικό του κομμάτι να έχει την ελευθερία να παίρνει αποφάσεις και να υπάρχουν συμφωνημένες αρμοδιότητες της κεντρικής κυβέρνησης. Το επιχείρημα που θέτει ο κ. Τατάρ, είναι ότι μετά από το 1963 και δεδομένης της ανυπαρξίας Τουρκοκυπρίων στις δομές του κράτους, ελέγχουν το κράτος μόνο οι Ελληνοκύπριοι. Η απάντηση σε αυτό είναι, «ελάτε να κάνουμε μαζί μια διαδικασία, να λύσουμε το πολιτικό μας πρόβλημα, αλλά δεν αποδεχόμαστε τα δύο κράτη».
Τα δύο κράτη κατά εμένα είναι η δικαιολογία να μην έρθουν σε διαπραγματεύσεις για την ομοσπονδία. Η ομοσπονδία, η ΔΔΟ με πολιτική ισότητα, είναι ο πιο εφικτός και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να φέρουμε ειρήνη σε αυτήν τη χώρα.
Η γραμμή μου για το Κυπριακό είναι πάρα πολύ απλή, είναι ένα διαδικαστικό βήμα και δύο βήματα ουσίας. Το διαδικαστικό βήμα είναι να αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία μας και στις Βρυξέλλες και στη Νέα Υόρκη. Η ουσία είναι τα «δύο κλειδιά» για να λύσουμε το Κυπριακό. Το ένα είναι το ενεργειακό και το άλλο είναι οι Ευρωτουρκικές σχέσεις. Το ενεργειακό για εμένα είναι ο καταλύτης της λύσης γιατί μετά από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, το θέμα της ενέργειας και του φυσικού αεριού έχει ανεβεί στις προτεραιότητες και της ΕΕ και της περιοχής. Άρα, αν χειριστούμε σωστά το ενεργειακό και το αξιοποιήσουμε ως τον καταλύτη της λύσης, εγώ μπορώ να φανταστώ την Κύπρο να γίνεται κόμβος για την ενέργεια.
Το άλλο είναι οι Ευρωτουρκικές σχέσεις, όπου οι συζητήσεις για την Τελωνειακή Ένωση ΕΕ-Τουρκίας συνεχίζονται και είμαστε σχεδόν αμέτοχοι. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να μπούμε στη συζήτηση του Μεταναστευτικού μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας. Επίσης είναι το θέμα της βίζας για Τούρκους υπηκόους. Πρέπει να μπούμε σε αυτήν τη συζήτηση για την Ευρωτουρκική σχέση και με αυτό τον τρόπο μπορούμε να εξασφαλίσουμε καλύτερη διαχείριση και για το Μεταναστευτικό.
Να μην ξεχνάμε και το Βαρώσι. Το Βαρώσι για μένα είναι ο φάρος της λύσης του Κυπριακού. Εάν αυτός ο φάρος σβήσει, θα πέσουμε στα βράχια της διχοτόμησης. Το να ανοίξεις 3,5% του Βαρωσιού και να αγνοείς τα ψηφίσματα των ΗΕ και τα περιουσιακά δικαιώματα Κύπριων πολιτών, είναι απαράδεκτο και δεν βοηθά στη λύση του Κυπριακού. Δεν κερδίζει τίποτε η τουρκοκυπριακή ηγεσία για αυτό το θέμα. Πρέπει το Βαρώσι να είναι το «έναυσμα» για να αρχίσουμε μια συνεργασία.
Απαντώντας τις ερωτήσεις της Voice Of The Island ο υποψήφιος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Αχιλλέας Δημητριάδης, στο δεύτερο μέρος της συνέντευξής του μίλησε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Τουρκοκύπριοι, για το πώς πρέπει να βλέπουμε αυτά τα προβλήματα για να μπορούμε να τα λύσουμε.
Τα παιδιά των μεικτών γάμων…
Δεν θεωρούνται, ούτε Κύπριοι ούτε Ευρωπαίοι. Η γνώμη μου είναι πάρα πολύ απλή, είναι να ακολουθήσουμε τους κανόνες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν είναι εμείς που θα εφεύρουμε την ισότητα. Δεν είναι εμείς που θα εφεύρουμε την μη διάκριση. Τα πράγματα για μένα είναι τόσο καθαρά. Μπορείς να γίνεις Κύπριος, είτε από την μητέρα σου, είτε από τον πατέρα σου, ανεξαρτήτως του ποιον παντρεύτηκε ο ένας ή ο άλλος. Το σημαντικό είναι ότι η κυπριακή υπηκοότητα περνά, είτε από τον ένα γονιό, είτε από τον άλλο.
Τώρα για διάφορους πολιτικούς λόγους η Κυπριακή Δημοκρατία δημιουργεί προσκόμματα στο να δοθεί η υπηκοότητα σε μεικτούς γάμους. Αυτό είναι θέμα χρόνου να περάσει από τα δικαστήρια. Να καταρριφθεί, και εάν δεν καταρριφθεί στα Κυπριακά Δικαστήρια μπορεί να προχωρήσει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο όπου σίγουρα αυτό θα γίνει. Το πρόβλημα είναι ότι η Κυπριακή Δημοκρατία, επειδή γνωρίζει για τις καθυστερήσεις των δικαστηρίων, παίζει αυτό το παιχνίδι σαν μια πολιτική σκοπιμότητα. Εγώ τις πολιτικές σκοπιμότητες δεν τις βάζω πάνω από τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είτε θα έχουμε ένα κράτος δίκαιου, ένα τίμιο κράτος, είτε δεν θα το έχουμε. Είτε θα εφαρμόζουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, είτε δεν θα τα εφαρμόζουμε. Και πρέπει να αποφασίσουμε.
Αυτή η προσέγγιση είναι τεράστιας σημασίας για οποιονδήποτε Κύπριο και τα παιδιά του. Τα παιδιά θα έχουν το πλεονέκτημα της υπηκοότητας, το πλεονέκτημα της διαμονής, το πλεονέκτημα των ωφελημάτων που παίρνουν μέσω του ΓΕΣΥ, και το πλεονέκτημα να είναι Ευρωπαίοι πολίτες και να σπουδάσουν στην Ευρώπη όπως γίνεται με τους άλλους πολίτες.
Για κάποιο άτομο που κατοικεί στις περιοχές που δεν ελέγχει η Κυπριακή Δημοκρατία, μπορεί να υπάρχει μια διαφορά, αλλά ο κανόνας πρέπει να είναι ανεξάρτητος από το πού ζεις, εφόσον ο πατέρας σου ή η μητέρα σου είναι Κύπριοι πολίτες. Δικαιούσαι και εσύ να γίνεις Κύπριος πολίτης και αυτό το πράγμα δεν μπορεί να σου το στερήσει κανένας.
Μια από τις επίσημες γλώσσες του Συντάγματος, τα Τουρκικά και οι περιορισμοί σε αυτήν…
Υπάρχουν περιορισμοί στην τουρκική γλώσσα. Η Ελληνική και η Τουρκική είναι επίσημες γλώσσες της Κυπριακής Δημοκρατίας, έτσι λέει το Σύνταγμα. Οι νόμοι βγαίνουν μόνο στα ελληνικά. Γιατί; Λένε, ότι δεν υπάρχουν Τουρκοκύπριοι που να τους διαβάζουν. Έπρεπε να υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Ή θα λέμε ότι είμαστε ένα δίκαιο Δικοινοτικό Κράτος ή δεν θα είμαστε. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιος για να διεκδικήσει την εφαρμογή του νόμου πρέπει να ακολουθήσει τη νομική οδό, η οποία χρειάζεται και χρήματα και χρόνο και όρεξη. Και πολύς κόσμος λόγω της οικονομικής κατάστασης δεν μπορεί, και το κράτος καταπιέζει αυτά τα άτομα με αυτό τον τρόπο. Όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα θέλουν αγώνα. Το κράτος πολλές φορές είναι αυτό που παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα του ατόμου. Και υπάρχει πάντα σύγκρουση μεταξύ του ατόμου και του συστήματος για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του. Σε αυτήν τη σύγκρουση, εγώ υποστηρίζω το άτομο γιατί έτσι είναι οι πεποιθήσεις μου, λόγω όλων των αγώνων που έδωσα για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η απειλή αφανισμού της τουρκοκυπριακής κοινότητας…
Η απειλή αφανισμού της τουρκοκυπριακής κοινότητας ή των τουρκόφωνων Κυπρίων είναι πραγματική και γίνεται ολοένα και πιο επείγουσα, δηλαδή κάθε μέρα που περνά γίνεται πιο πιεστική. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο είναι που πρέπει να λύσουμε το Κυπριακό, διότι είναι θέμα υπαρξιακό για τους Τουρκοκύπριους και για τους Ελληνοκύπριους. Σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει τουρκοκυπριακή κοινότητα, εάν συνεχίσει η τουρκοποίηση του βορείου τμήματος της χώρας μας. Αυτό για μένα είναι επείγον γιατί στο τέλος της ημέρας αν εξαφανιστούν οι Τουρκοκύπριοι, τότε με ποιον θα καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων;
